Lecture by NUP’s Assistant Professor D. Antoniou on the ephemeron of Architecture

Ο κ. Δημήτρης Αντωνίου, επίκουρος καθηγητής Αρχιτεκτονικού Σχεδιασμού και Τεχνολογίας του Πανεπιστημίου Νεάπολις Πάφου, παρουσίασε πρόσφατα  διάλεξή του με θέμα: «Σύγχρονη σκέψη για το εφήμερο στην Αρχιτεκτονική» στη σειρά διαλέξεων που οργανώθηκαν στην Παλιά Ηλεκτρική της Πάφου στο πλαίσιο του Αρχιτεκτονικού εργαστηρίου NOMA-WORKSHOP. Το εργαστήριο που θα διαρκέσει έως τις 19 Σεπτεμβρίου, οργανώθηκε από τους αρχιτέκτονες Χρύσω Ονησιφόρου και Χάρη Πέτρου και το θέμα του είναι η Κινητή Αρχιτεκτονική. Οι στόχοι  του είναι να προβληματίσει για τα θέματα της κινητής αρχιτεκτονικής και των εφήμερων κατασκευών και να κατασκευάσει μια πρότυπη Αστική Κινητή Μονάδα Πολιτισμού που θα μπορέσει να χρησιμοποιηθεί από το Δήμο Πάφου στην Πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης (Πάφος 2017). Η διάλεξη του κ. Αντωνίου στόχο της είχε να θίξει το θέμα του εφήμερου στην Αρχιτεκτονική θέτοντας ερωτήματα και να παρακινήσει τους νέους αρχιτέκτονες προς νέες ριζοσπαστικές σκέψεις  για τον κοινωνικό ρόλο του επαγγέλματος σήμερα.

Περίληψη της διάλεξης

Το εφήμερο στην αρχιτεκτονική δεν αφορά μόνο χρονικά όρια ή την αίσθηση της εφήμερης και ελαφριάς υλικότητας. Δεν περικλείει μόνο την εποχιακή και νομαδική πλευρά της ή τα καθημερινά γεγονότα της. Αφορά στην πράξη μια επανεξέταση της αρχιτεκτονικής όπως την ξέρουμε μέχρι σήμερα. Η προσωρινότητα είναι περισσότερο ποιότητα εμπειρίας παρά διάρκεια χρήσης. Μπορεί να δημιουργηθεί μια νέα αρχιτεκτονική σε ένα κόσμο χρηστών, καταναλωτών, μεταναστών και ανέστιων, μέσω της χρήσης νέων υλικών και τεχνικών προκατασκευής. Τίθενται έτσι πολλά ερωτήματα: Τι θα μπορούσαμε να κερδίσουμε αν βλέπαμε την αρχιτεκτονική σαν προσωρινή, κινητή, ευέλικτη και εφήμερη; Ποιος μπορεί να είναι στο μέλλον ο ρόλος των αρχιτεκτόνων καθώς περνάμε ταχύτατα από την εποχή της κτήσης στην εποχή της χρήσης των αντικειμένων μας, των χώρων που ζούμε; Πως θα μπορούσε η προσωρινή αρχιτεκτονική να ενσωματωθεί στον αστικό ή πολεοδομικό σχεδιασμό; Είναι ικανοί οι αρχιτέκτονες, η παρούσα γενιά και οι μελλοντικές να αντιληφθούν τη σημασία που έχει η σύζευξη της βιωσιμότητας με την απαξίωση και με την ανάγκη τεχνολογικής αναβάθμισης καθώς προχωρούμε μέσα στο χρόνο; Θα μπορέσει τελικά να αποτελέσει μια δημοκρατική μορφή αρχιτεκτονικής που θα απαντήσει στις αναδυόμενες ανάγκες της ανθρωπότητας, με βιώσιμο τρόπο; Πόσο άραγε θα επηρεαστεί η αρχιτεκτονική από την «εφημεροποίηση» της ζωής μας πάνω στον πλανήτη; Πολλές ομάδες νέων, αντί-συστημικών αρχιτεκτόνων σε όλο τον κόσμο και οργανώσεις διδάσκουν την αρχιτεκτονική για την ανάγκη, την κοινωνική ευθύνη των αρχιτεκτόνων, την πρόσβαση όλων στα οφέλη του καλού σχεδιασμού. Οι ΤΥΙΝ από τη Νορβηγία, ο ShigeruBan από την Ιαπωνία, οι Ruralstudio από την Αμερική, οι ArchitectureforHumanity, οι Αρχιτέκτονες χωρίς σύνορα, είναι μερικοί μόνο από τους πρωτοπόρους προς τη σύγχρονη σκέψη που ενσωματώνει το εφήμερο στην αρχιτεκτονική σήμερα.